mijn schoonvader stottert behoorlijk.

Ik ben erg op m gesteld maar vind het erg moeilijk om naar m te luisteren.

Meestal zegt ie dan ook nog vanzelfsprekendheden,details en voegt nooit echt veel toe aan het gesprek maar ‘dwingt’wel luisteraars af door zijn gestotter.

Daarnaast heeft hij een houding van ‘neem me maar zoals ik ben’en weigert therapiën oid. dat is begrijpelijk na zo'n 65 jaar.Verder is hij héél precies,op het neurotische af en erg behoudzuchtig in de zin van hoe dingen ‘horen te gaan’ en dat zo behouden.

Ik vraag me af wat de psychosomatische (dahlke)of holistische betekenis is voor stotteren.En of iemand mij verder inzicht kan geven in mijn (lieve!) schoonvader en ikzelf: o,zo ongeduldig en onbewust ‘bekke-trekkend’als ik naar m luister,waar ik mij voor schaam! alsof ik t ‘uit m wil trekken’ oid.